Your cart
W koszyku nie ma jeszcze produktów
Powstanie Warszawskie z 1944 roku wciąż dostarcza nam opowieści, które uzupełniają naszą wiedzę o tym wydarzeniu.
Agata Puścikowska poświęca swoją najnowszą publikację kobietom, których nie podejrzewalibyśmy o udział w zamachach zbrojnych. "Siostry z powstania. Nieznane historie kobiet walczących o Warszawę" to zapis opowieści o zakonnicach, które pomagały cywilom w przetrwaniu. Niosły pomoc nie tylko medyczną, ale też żywnościową oraz dbały o schronienie i zaopatrzenie walczących.
Przez 63 dni powstania siostry zakonne wspierały powstańców. Wiele z nich na samą wieść o jego wybuchu zapisało się do czynnej służby, by być sanitariuszkami. W klasztorach najczęściej przetrzymywały medykamenty, prały bandaże lub szyły nowe, albo gotowały posiłki. Bardzo często udzielały schronienia, zwłaszcza cywilom. Ich rola była wręcz nieoceniona, niosły wsparcie duchowe, trzymały też umierających w ramionach, nadal pocieszając i zapewniając, że wszystko jeszcze ma szansę się ułożyć.
Zaangażowanie sióstr w walkę nie jest powszechnie znane, zostało właśnie opracowane na podstawie dzienników i listów, a także opowieści, które przetrwały w świadomości ich bliskich i współpracowników.
Z każdej opowieści wyłania się kobieta, która z niebywałą odwagą niesie pomoc innym. Możemy je zidentyfikować z imienia i nazwiska. Dzięki zapiskom w pamiętnikach i kronikach kościelnych książka nabiera rysu dokumentalnego, który rzuca zupełnie inne światło na rolę kościoła podczas II wojny światowej. Autorka dużą część publikacji poświęca na czas po upadku powstania, kiedy wysiedlana ze stolicy ludność nie miała gdzie się podziać. To właśnie w klasztorach znaleźli schronienie i udało im się tam wyleczyć rany. Nie tylko te fizyczne.
Agata Puścikowska poświęca swoją najnowszą publikację kobietom, których nie podejrzewalibyśmy o udział w zamachach zbrojnych. "Siostry z powstania. Nieznane historie kobiet walczących o Warszawę" to zapis opowieści o zakonnicach, które pomagały cywilom w przetrwaniu. Niosły pomoc nie tylko medyczną, ale też żywnościową oraz dbały o schronienie i zaopatrzenie walczących.
Przez 63 dni powstania siostry zakonne wspierały powstańców. Wiele z nich na samą wieść o jego wybuchu zapisało się do czynnej służby, by być sanitariuszkami. W klasztorach najczęściej przetrzymywały medykamenty, prały bandaże lub szyły nowe, albo gotowały posiłki. Bardzo często udzielały schronienia, zwłaszcza cywilom. Ich rola była wręcz nieoceniona, niosły wsparcie duchowe, trzymały też umierających w ramionach, nadal pocieszając i zapewniając, że wszystko jeszcze ma szansę się ułożyć.
Zaangażowanie sióstr w walkę nie jest powszechnie znane, zostało właśnie opracowane na podstawie dzienników i listów, a także opowieści, które przetrwały w świadomości ich bliskich i współpracowników.
Z każdej opowieści wyłania się kobieta, która z niebywałą odwagą niesie pomoc innym. Możemy je zidentyfikować z imienia i nazwiska. Dzięki zapiskom w pamiętnikach i kronikach kościelnych książka nabiera rysu dokumentalnego, który rzuca zupełnie inne światło na rolę kościoła podczas II wojny światowej. Autorka dużą część publikacji poświęca na czas po upadku powstania, kiedy wysiedlana ze stolicy ludność nie miała gdzie się podziać. To właśnie w klasztorach znaleźli schronienie i udało im się tam wyleczyć rany. Nie tylko te fizyczne.
