Miłość w czasach zarazy

Powieść "Miłość w czasach zarazy" Gabriela Garcíi Márqueza jest jedną z najpiękniejszych książek o miłości, jakie kiedykolwiek powstały.

Ta pełna uroku i magii historia wiecznego uczucia i namiętności w lepkim klimacie Karaibów wciąga od pierwszej do ostatniej strony.

Czy istnieje przeznaczenie? Czy miłość przemija, czy może w całej swej pełni, duchowej i fizycznej, objawia się do późnej starości? Czy można zapomnieć o młodzieńczych marzeniach, czy może warto być wytrwałym i wierzyć w spełnienie do końca? Wokół takich oto głęboko egzystencjalnych pytań zbudowana jest fabuła powieści Márqueza.

Autor zabiera czytelnika do jednego z karaibskich miast, które czasy świetności dawno ma za sobą. Pozostały bardzo stare podupadłe rody w swoich ogromnych, niszczejących rezydencjach i nieprzemijającym poczuciem wyższości. W takim oto świecie pojawia się nagle pełna uroku i południowego temperamentu Fermina Daza, pochodząca z niższych sfer, za to bogata uczennica miejscowej elitarnej szkoły. Są też Florentino Ariza, ubogi pracownik urzędu telegraficznego, człowiek pełen smutku i melancholii, oraz doktor Juvenal Urbino, przedstawiciel miejscowej arystokracji, celebryta, najlepsza partia w mieście. Właśnie wokół ich losów snuje się ta niezwykła historia miłości, trwania i przemijania.

Fabuła powieści rozciąga się na przestrzeni ponad 50 lat. Zbudowana w sposób mistrzowski, z wykorzystaniem retrospekcji, wciąga powoli w świat tajemnicy, namiętności, bardzo wyrazistych postaci, czasem zwodzi, zastawiając pułapkę na czytelnika. Czy to jeśli chodzi o wprowadzenie głównego bohatera Florentino Arizy, który pojawia się dopiero po kilkudziesięciu stronach, pod koniec pierwszej części, gdy wydaje się, że najważniejsze osoby już znamy; czy to przedstawiając elementy fantastyczne jako całkiem realne.

Ten sposób widzenia świata jest bardzo charakterystycznym zabiegiem dla nurtu tzw. realizmu magicznego, którego najwybitniejszym przedstawicielem był właśnie pochodzący z Kolumbii Gabriel García Márquez. Autor właśnie za łączenie realizmu i fantazji otrzymał w 1982 roku literacką Nagrodę Nobla.